เป็นระบำชุดหนึ่งที่อยู่ในละครเรื่อง“เงาะป่า”บทพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จ พระจุลจอมเกล้า เจ้าอยู่หัว มีเนื้อเรื่องย่อว่า อเนาได้จัดขบวนขันหมากมาสู่ขอนางลำหับ บรรดาเพื่อนของลำหับก็มาช่วยกันจัดเตรียมงานมีสาวเงาะที่จะเข้ามาร่วมพิธีของฮเนากับนางลำหับ ท่านผู้หญิงแผ้ว สนิทวงศ์เสนี เป็นผู้คิดประดิษฐ์ท่ารำ
เพลงช้า
ยามชาย พระพายพัดมาระรวย
สาวน้อยน้อยพลอยแต่งสวย จะไปช่วยงานวิวาห์
นำดอกไม้เต็มฝ่ามือ บ้างทัดบ้างถือยื้อแย่งไปมา
กลิ่นของใครหอมฟุ้งขจร ขอดมเสียก่อนเถิดหล่อนจ๋า
ดมดอกกลาดดาษดา น่าเสียดายที่สุดใจ
เจ้าของดอกไม้ว่าอย่านะ ฉันไม่ละว่าใครใคร
มาลักชมดมดอกไม้ จะว่าให้ได้อับอาย
นางเงาะแก่จึงร้องไป ว่าอย่าให้มันมากมาย
ขอเสียเถิดอย่าวุ่นวาย งามจะหายเหงื่อไคลย้อยเอย
โอ้ เฮ เฮ เห่ เฮ เฮ
เพลงเร็ว
ช้าหน่อยแม่นางกอยเอย อย่าทำใจน้อยน่าตาบูดบึ้ง
ยิ้มเสียให้แฉ่งอย่าแสร้งมึนตึง ช้าหน่อยแม่นางกอยเอย
ช้านิดแม่ชื่นจิตเอย อย่าใส่จริตกระตุ้งกระติ่ง
ดอกไม้หอมกรุ่นฉุนหรือจะทิ้ง ช้านิดแม่ชื่นจิตเอย
ช้าอืดแม่นางอืดเอย ตามกันเป็นยืดยักไหล่ฟ้อนรำ
อย่าให้ช้านักจะเสียลำนำ ช้าอืดแม่นางอืดเอย
ช้าไว้แม่ชื่นใจเอย ระวังอกไหล่อย่าให้ปะทะ
จะเกิดรำคาญขี้คร้านเอะอะ ช้าไว้แม่ชื่นใจเอย
ถึงแล้วแม่แก้วตาเอย เหนื่อยพักหรือจ๋าเหงื่อตกซิกซิก
หยุดพักเสียทียังมีบทอีก ถึงแล้วแม่แก้วตาเอย
